طوفان وحشت

تو کویر خشک بودی ...

من نه که بارانِ عشقت  ...

نه !

من یکی طوفانِ وحشت

بر سراپای خیالت

آنچنان بارم که ریزد

از تنم هر آنچه دارم ....

با همه دار وندارم

تا بگردانم تو را یک شعرِ زنده .

یک غم جانکاه ....

کو ....

در آسمانِ دیدگانِ تو تپنده .

تا بگردانم تو را اشکی که ریزد

دم به دم بر جام یک تُنگِ بلورینِ شرابِ چشمه ی عشقی

که خود ..

در آینه ، نوشی سحرگاه.

شاخه ی شوری ، که در دل پرورانی .

واژه شعری ، که بر لب گسترانی .

عمق یک بوسه ....

که در رسوای چشمت خانه سازد .

خیره گرداند نگاهت را به سوی من

فقط من ..

تا نبینی جز مرا ...

جز قطره ی خونی که از قلبت تراوید .

جز مرا ....

جز شعله ی عشقی که بی پرده به دامان تو آویخت .

جز شرارِ غم که ...

که با مرگ منِ ِ عاشق

زچشم تو فرو ریخت .

نه ! !

من ...... یکی طوفانِ وحشت !

مرداد و شهریور 1390