تقدیم به استاد جهار تنگی

استاد چه شود ز لطف گاهی

به شاگرد خود کنی نگاهی

گر جلوه پاک تو درخشد

روشن کنی این دلم چو ماهی

جان بر سر شعر تو ببازم

بر دار بلند اگر تو خواهی

از دوری تو بس که رنج کشیدم

بی جان شده ام چو برک کاهی

جز شعر تو در سرم دگر نیست

گر هست  دو بیت گاهی

جز از سر شعر تو به دارت

هر گز نگرفته ام پناهی

نگذار که بی شعر تو باز مانم

در هاله پرده سیا هی

من درویشم و شعر پیشه من

من دوست تو . تو سرور من