مرغک

مرغک بی پرو بالم ز قفس پر زدو رفت
خنجری را که به قلب دل باور زدو رفت
شکوه از دست که باید بکنم من تو بگو ؟
یک نفس این دل دیوانه به آخر زدو رفت
قفسش خالی شد از درد و غم و داغ فراق
دل مجنون صفتم مهر به دفتر زدو رفت
نغمه خوان من آواره شد اکنون ز کفم
آخرین لحظه که آمد به دلم سر زدو رفت ؟
دلت (عرفان) ز کفت شد نکن مویه همی
جسم و جان من غمدیده چو آذر زد و رفت