شده از آتش ِ آتشکده آزرده شوی
بی نفس در گذر ِ آینه دلمرده شوی
شده احساس ِخودت تیشه به جانت بزند
قفل و بندی به دل و چشم و زبانت بزند
همه ی عمر ِتو در راه ِ عزیزان بشود
نو بهارت چو خزان سرد و زمستان بشود
شده گاهی بنشینی به تولای سکوت
هی تماشا بکنی رو به نگاهت برهوت
از همه دل ببُری دست ِ توّسل بزنی
نا امید از من و ما درب ِ توکل بزنی
آرزو مند ِ نگاهی بشوی غرق ِ سرور
بدرد پرده ی ظلمت به هوا خواهی نور
ناگهان شیون ِ آهی بشکافد نفست
شعله درشعله کشد غربت وغم درقفست
رو بدیوار ِ قفس قصد ِ رهایی بکنی
گریه بر آتش ِ خون ریز ِ جدایی بکنی
از همه دل ببری طالب ِ جانانه شوی
در سراشیبی غم عاشق و دیوانه شوی
زخم ِ تو سر بکشد از قفس ِ سینه ی تو
بکشد سر به فلک گریه ی بی کینه ی تو
با خودت مثل ِ شب ِ حادثه رفتار کنی
هی بدوش ِ قلمت غصه تلمبار کنی
پشت ِ من خم شده از بار ِ ملامت چکنم
خجل از خویشتنم زخم ِ ندامت چکنم
چون طلا در لجن ِما و منی گم شده ام
دوراز جان ِ شما طعمه ی کژدم شده ام
طلعت خیاط پیشه
زیبا سروده اید