غیبت کبری

بوی تنهایی من خانه خرابت نکند
شعر بازی که در اندیشه امواج گریست
ابر هم باز شد و عشق به آخر نرسید
بوی باران نم گیسو ، نه ، آغوش تو نیست
من بد آوردم و چشمان تو را زخم زدم
تیر غیبی به فراسوی زمان خورد که خورد
آه این پنجره ها ، ماه در برکه شدند
مَرد در بستر تنهایی خود ، مُرد که مُرد
زندگی فحش بدی بود تحمل کردم
رفتم و دور شدم از همه ماندن ها
در زمینی که خدا غیبت کبری دارد
همه هستند و من اما ، تنها
علی رفیعی