ﻣﯿﺪوﻧﯽ
رﻓﺘﺎر ادﻣﺎ
ﺑﺎ اﻓﺮادی ﮐﻪ دوﺳﺸﻮن دارن
ﯾﺎ ﺑﺮاﺷﻮن ارزش ﻗﺎﻋﻠﻦ;
ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ﮐﻪ
ﯾﻪ ﮔﻞ ﺑﺎﻃﺮاوت وشاداب داری
ﻫﺮروووز ﻧﮕﺎش ﻣﯿﮑﻨﯽ و
ﺑﺎﺳﺒﺰی وﺷﺎداﺑﯿﺶ ﺷﺎد ﻣﯿﺸﯽ
اون هم از ﺷﺎداﺑﯽ و ﻧﺸﺎط تو
انرژی ﻣﯿﮕﯿﺮه وشاد میشه
سبزتر میشه و
حتی شروع میکنه به گل دادن.
اﻣﺎ ﯾﮑﻤﯽ ک ﺑﮕﺬره
ﺣﺎﻻ ﻋﺎدت
ﯾﺎ زﯾﺎد ﺑﻮدن اون ﮔﻞ در ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داری
ﯾﺎ ﻫﺮﭼﯿﺰی
ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ک اﯾﻦ ﺗﻮﺟﻪ واﯾﻦ ﺑﻮدن
ﺑﺮات ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ ﺷﻪ
ودﯾﮕﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻧری
یا مثل سابق بهش توجه نکنی.
ﮐﻢ ﮐﻢ اون گل ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ زرد ﺷﺪن
اوﻧﻢ اروم اروم
وﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ
اول دﯾﮕﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺷﺎداب ﻧﯿﺲ
ﺑﻌﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ دونه دونه
برگاش پژمرده وخشک میشه
ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ باعث بشه ﺑﺮی ﺳﻤﺘﺶ
شاید ,
به حفظ حرمت وقت ها و ارزش هایی که
برای هم قاعل بودین,
صبورانه ,
ذره ذره خشک شدن برگاش رو
تحمل میکنه
و بهت مهلت میده
اﻣﺎ ﺑﺎزم ﻧﻪ...
ﺗﻮ,
اﺻﻠﻦ حواست ﻧﯿﺴﺖ...
ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﻧﯿﺴﺘﺎ
اﻣﺎ....
ﺑﺎﺧﻮدت ﻣﯿﮕﯽ
ﺑﻌﺪا ﻣﯿﺮم ﺳﻤﺘﺶ,ﺧﻮدش سبز میشه.
وسرگرم مشغله هاو اولویت هات میشی..
ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ روز
ﯾﻬﻮ...
میبینی ﮐﻪ اون ﮔﻞ ,ﺧﺸﮏ ﺷﺪه!
ﺣﺎﻻ ....
ﯾﺎ ﻣﯿﺎی اﺣﯿﺎش ﻣﯿﮑﻨﯽ...
ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﻨﺪازﯾﺶ دور و....
.
.
.
ﮔﻞ ﺑﻌﺪی ...
ﻣﻮاﻇﺐ ﮔﻼﻣﻮن ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﺷﺒﻨﻢ 22/10/95
همیشه گفتهام که نوشتههایت واقعا به جانم مینشیند
حسی از معصومیت و سادگی از همهی نوشتههایت میتراود که ...
خلاصه که مواظب خوبیهایت باش
اما از لحاظ ادبی، ای کاش این دلنوشت را به صورت نثر مینوشتی که حتما خوشتر مینمود.