تکرار می شوم

بعد از وفاتِ خود

در برگِ یک درخت

وقتی که جیغِ او

تا آسمان دود

در زیرِ پای باد

تا می خورد تنم

من مثلِ آرزو

آواره می شوم

حس می کنم مرا

در سیلِ روزگار

ترکیب می کنند

جارو به دست ترین

 مردانِ شهرمان

آه، قایقِ تنم

بر دوش ِ قطره ها

تا واپسین شعاع

تشییع می شود

مردابِ روزگار

در خویش می کشد

 آرایه ی مرا

آیا دوباره من

با خویش می دوم

در شهرِ آرزو

دیشب به گفتگو

کردم جستجو

آغازِ خوابِ خود

دیدم ستاره ای

چشمک می زند