خواندنی ترین شعرت را 

در صفحه ای

سپید تر از بی حوصلگی

از مُرَکُّب شعرت

تجربه می کنم

آنگاه که

واژه واژه های قفس شده

میله های سرد انزوا را

نوک می زند

و ازدهام می پراکند

طنینی قهوه ای

از سادگی های ابلهانه

در  تداومی بی رنگ،

از حضور قهوه خانه های باد برده

با  کافه کافه، جلوه های طلاق انگیز

در  بی سبکی

و در اشتغال وقت

موازی  تفعل و شانس های تفریق ساز

و در تصویر گنگ کهنه مانده ای

از پشت پرده ی خاطره هایی مبهم

در ذهن خواب رفته،

بی ارتعاش،

و پریده رنگ ما،

موضوع شب را

پدیـدار می کند.

««وحیدی شیرازی: 16/بهمن/1390 هـ ش – تهران»»