درهم نامه (4)

دقیقا آن نقطه چین را برای همین گذاشته بودم که پرش کنید.
هر چه با خودم کلنجار رفتم دیدم عاجزم که ادامه آن عبارت را کامل کنم.
پیامتان را که دیدم یک بیت از ناخودآگاهم سر بر آورد و فریاد زد:
منم اسپارتاکوس
ببخشید اون یک چیز دیگه بود. این بیت:

مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است

و یاد یک سریال طنز جالبی افتادم به نام The Great که در مورد کاترین کبیر (امپراطریس روسیه تزاری) است. توصیه می کنم حتما ببینید.

و اینکه از محفل دوستان اشرافی شاهزاده خانوم ها، جز این انتظاری نمی رفت: زنده، سرحال و قبراق

درود خدا بر شاهزاده خانوم ژرف اندیش
خوش آمدید و سپاس بیکران
خوشحالم جلب نظر کرده است این اثر ترکیبی
من هم از ساعت خوشم می یاد ولی آن سه بند اول نام و نان و جان، زایش یک عمر تجربه و مشاهده است.
خدای مهربان، بهترین زمینی و برترین های آسمانی را نصیبتان کند.

درود بزرگوار
سپاس که متفاوت و زیبا می خوانید.
خوشحالم میهمان صفحه ام هستید.
به مهر یزدان بمانید پاینده و بالنده

درود بر جناب منصوری فرهیخته
سپاس که بسیار زیبا می خوانید.
سبز و سبزاندیش بمانید به مهر یزدان

درود بر جناب اکرمی نیک اندیش و زرنگار
خوش آمدید و سپاس
به مهر یزدان بمانید پاینده و بالنده

درود بر جناب آزادبخت تیزاندیش و ژرف اندیش
سپاس از حضور و نظر سبزتان
خدای مهربان به اندیشه و قلمتان برکت دهد.

درود بزرگوار
سپاس بیکران
خوشحالم میهمان صفحه ام هستید.
و ممنون برای بداهه قشنگتان
به مهر یزدان بمانید تا همواره ناب بنگارید.

درود بر استاد فتحی گرانقدر و فرزانه
سپاس که بسیار عالی می خوانید.
و خوشحالم که محتوا برایتان جذاب بوده است.
به مهر یزدان بمانید با قلمی درخشان و ذهنی جوشان

استاد فتحی عالیقدر
سپاسگزارم.

درود بر جناب کریمی اندیشمند و فرهیخته
خوش آمدید و سپاس بیکران
بداهه زیبایی خواندم از قلم نابتان. این هم یک رویکرد به جریان زندگی ست.

و اما بعد
ناگهان گزاره هایی به ذهنم خطور کرد که بداهه برایتان می نویسم تا مهار شود و شاید به یادگار بماند.
وقتی سلطه گر می خواهد صاحب آرمانی را بزند خصوصا اگر اهل قلم باشد
نخست «انگ» می چسباند به او
سپس منابع درآمدش را قطع می کند
و در آخر، او را در حاشیه قرار می دهد به امید اینکه پلاسیده شود و بی اثر
یکی از مهم ترین سوالات زندگی هر انسان خودشکوفایی این است که آیا آن آرمان می ارزید به این مصائب؟
به نظر من
آری، می ارزد.
رنجی که می کشی قول و قلم و قدمت را جلا می دهد، غنا می بخشد و ماندگار می کند.
هر کسی تاریخ بسیار بخواند این جلوه درخشان را بارها دیده است. در ماجرای سقراط، ابوذر، فردوسی، ملاصدرا، امیرکبیر، میرزاکوچک خان جنگلی، فرخی یزدی، جلال آل احمد، شریعتی و... غیر از این نیست.
آری، اینچنین است برادر. قطعا می ارزد...

به مهر یزدان بمانید با قلمی مهراندیش و مهرافزا و مهرگستر

درود بر جناب میرزادوست اندیشمند و والااندیش
سپاس که بسیار زیبا می خوانید. نظرتان ارزشمند است برایم
به مهر یزدان بمانید تا همواره ناب بنگارید.

درود جناب عظیمی فرهیخته و زیباقلم
سپاس که بسیار زیبا می خوانید.
به مهر یزدان بمانید با قلمی درخشان و ذهنی جوشان

درود بر جناب عبداله پور فرهیخته و زیبااندیش
سپاس از حضور و نظر سبزتان
خدای مهربان به اندیشه و قلمتان برکت دهد.

درود بر جناب ایوری اندیشمند و فرزانه
خوش آمدید و سپاس بیکران
خوشحالم بخش «گفت» و «گفتمش» که با زبان امروزی سازگار نیست از کار در آمده است. بسیار دقت کردم جدا از تلنگر معنایی (که رسالت اصلی است)، احساس برانگیز هم باشد (که شرط تولد شاعرانه ها و هر واسطه هنری است و اگر نباشد باید آن رسالت را نیز فراموش کرد و اثر را از منظر مخاطب حذف نمود). سخت بود ولی بازخوردها نشان داده، تا حدی موفق بوده است.
خدای مهربان به اندیشه و قلمتان برکت دهد.

درود بر جناب ساکی شوریده دل و والااندیش
سپاس که بسیار عالی می خوانید.
بله. با نظرتان موافقم.
در مورد حدیث نفس هم نکته کلیدی را بیان کردید. آرمانگرا از جمله هنرمند و شاعر آرمانگرا، همواره فراتر از حدیث نفس عمل می کند. اصولا آرمانگرایی نوعی کنش دگریارانه را به دنبال دارد. همراه با ایثار و فدارکاری و مجاهدت است برای منافع جامعه. چیزی فراتر از خود و خواسته های شخصی.
ممنونم که طرح نظرتان، محرک تدوین این گزاره ها شدید.
خدای مهربان، بهترین های زمینی و برترین های آسمانی را نصیبتان کند.

درود و عرض ادب بزرگوار
سپاس که بسیار زیبا می خوانید.
تایید صاحب قلم حکمت آموزی چون شما، قطعا امیدبخش و حرکت آفرین است.
به مهر یزدان بمانید تا همواره ناب بنگارید.

درود بیکران
سپاس بیکران

درود بر جناب صادقی ژرف اندیش
سپاس از حضور و نظر سبزتان
بله. رندی از آن گونه که حافظ می پندارد کار هر کسی نیست.
در هر حال بی صاعقه نمی شود شعری گفت که در اکثر مخاطبان، ولوله بیاندازد. بی صاعقه می توان شعری گفت که چند از هزاران نفر را کمی تا قسمتی بجوشاند و بلرزاند و بشوراند. همیشه عمه ای، خاله ای، نامزدی یا.. هست که ذوق کند و «به به» بگوید. به همان اندازه هم شعر، تبلور و تولد و شعریت پیدا می کند. پس در شعر بودنشان می توان توافق و تفاهم کرد اما شعر داریم تا شعر...

قرص ماه و کله بی موی برخی از رجال
هر دو برّاقند اما این کجا و آن کجا

در پناه خدای مهربان باشید.