شکاربانِ دشتهایِ بی -خمار اَشک
رمنده پرشکوه میرسی به شهر خوابها
گذار میکنی شبی به سایبان کوهسار
شروع می شوی ز التهاب بیشکیب آبها
شبی ورای قرنهای خسته میرسی
به ارتدادی از کتابها ، کنیسه های سرد
از عبور مرزهای دور بی-شراب، تلخ
تا شهیق تند -راههای نُقره- سااای سرد
میتپی شبی به اِبتلای بیقرار برفزارها
به سرزمین گرم بینشانه ی همیشه بهار
میخزی بشعله -فصل موجهای گشن نور
میچمد، حضور مستوار سرخ -فام یک سوار
از تَوالی وحشیِ هزاره های رعد ِخــون...
چو خیزشی ز نسکهای نرم جاودانه ای
سُکوت!! هرزه -بادهایِ پیرِ دَرکمینِ پوچ!!
تـــو با سرود و صیحه،، اوج این، ترااانه ای
دمی که ساقیان سبز جنگلی غریب
تــــو را به، یاد هر غزل به جام می برند
تــــو را که، جهل-نامه های گُنگ میدری
تـــورا ، که مومنانه به رشته ی کلام میبرند
چگونه میرسی ،کبوتران بوسه می پرند
به واحه های لاژورد مِهربانی نسیم
و پلک هر سپیده دم به انتظار تو-ست
زِ رقص- پَرسه های شکوفه-ریز بیشمیم
.
.
.
آه ...،کاروان ، در کویر نرم شمعدان شب
شرابه های گس کهکشان آفتاااب ریخت
و لمحه ای،میانِ هر طنین نهر سنگ شد
و هودجی رازناکُ لیلیانِه، در سراب ریخت
.
.
.
یِه سَرسَرای رنگمردگان شب ،دمــی بتـــاب !
سپیدرودسان و نعره کش زِ ابرها بِدم
بِه شهرتاشگان نیلچشم آسمان مگـــو
بِه آتشینه-باغهای رز ،بِه آشنا،آشنا ..........بِدم !