🕸️ عَنکَبوتر 🕸️

عنکبوتر
سید هادی محمدی

تَهِ دالانِ بی قراری ها
واژه سمتِ جناس خَم می‌شد
در سراشیبِ باورِ بی مغز
از لباسِ مداد کَم می شد

گریه ها در مدارِ رسوایی
پایِ زِهدانِ چشم آویزان
نوبتِ زایمانِ پی در پی
زیر ساطورِ حضرتِ هَذیان

فالِ من قهوه ای ترین لحظه
توی فنجانِ چای لَم داده
زیرْ شلوارِ راه راه دُعا
سَرِ امَّن یُجیب نَم داده

دستِ هر "رودخانه ی مرموز"
باز پُل زد به سمتِ افکارم
روی کاغذْ جنینِ حوصله ام
سَربریده دهانِ خودکارم

تو که رفتی تمام من درد و
تو که رفتی حواسِ من سرد و
عرق و واق واق و تب لرزه
تو که رفتی جنابِ نامرد و

کودکِ دوره گرد بیمارم
مثل برجام بینوای ظریف
دور میدان نفت جان می داد
با دوجین استخوان تُرد و نحیف

زندگی را بهانه میگیرم
لای دندانِ تاس میمیرم
حکمِ دل را ورق ورق رو کن
از قمارِ بهانه ها سیرم

خسته ام از تَبِ دموکراسی
لبِ کارونِ بعدِ آغاسی
سمتِ ناموسِ عَنکبوترها
نُطفه ات را چگونه می ماسی؟

مانده بودی به پایِ بعد از این
روی دیوارِ پُر افاده ی چین
دُکمه ی شرق و غرب را بستی
زیرِ پوتینِ سُرخِ استالین

سال هایی که با جنازه ی تو
ماجرایی که با اجازه ی تو
پرچمِ عشق را بغل کرده
آدمِ بی بخارِ تازه ی تو

با دو خط قصّه ی دگردیسی
جسدم را شبانه می لیسی
سَرِ قابیل شرط می بندم
تو علمدارِ نسلِ ابلیسی

گُم شده روی بُرجک تقدیر
کودتایی که از تو سان دیده
اَلفرار از خیالِ چشمانت
مثل دزدی که پاسبان دیده

دود شد بختِ ماضی مطلق
لای دندانه های شعرِ بیات
گاه گاهی میان خاطره ها
یَقرا فاتحه معَ الصلوات

به نام او که می داند
نمی دانم قلمم سبک است یا موضوع دیگری در جریان است که تا قلمم هوس می کند پنجره ی سبزی باز کند چنان ترافیکی در مسیر سبز پنجره های نقد شعرناب باز می شود که هنوز ساعاتی نگذشته مطالبی را که در پای آثار دوستان به اشتراک گذاشته ام از صفحه محو می شود.
ولی به نظرم می آید پس از بازکردن پنجره سبز قلمم، جوش و شوری برپا می شود که کاربران زیادی تمایل پیدا می کنند تا مطالب پنجره های سبزشان را با دیگر دوستان به اشتراک بگذارند.
هرچه هست خدا را شکر که به قیمت محو چند ساعته پنجره ی سبزم، پنجره های سبز دیگری پشت سر هم باز می شوند تا شعرناب تکانی بخورد و بازار مباحث گرم شود.

اما این چند روزه به لطف شرایط بازار و کسب و کار پر رونق، شرایطم به جایی رسید که دیروز با ارسال یک پیامک به یکی از دوستان عزیز، مجبور شوم مبلغی را دستی بگیرم و به قول خودی ها سور کنم تا ببینم چه پیش می آید.
به نظرم این سور خوش قدم و دلچسب بود که باعث شد امروز سری به شعرناب بزنم و با این شاهکار سید هادی محمدی چند خطی تایپ کنم تا عقده های سکوت سنگین چند هفته ای ام را شکسته باشم. اما قول می دهم که در این سطور نه همصحبت هوش مصنوعی باشم نه وامدار دو ریال دستی که سور چند روزه ام را روبراه کرد.

خوش داشتم به بسیاری از دوستانی که کاربری "شعر کلاسیک" را "محدود" می دانند پیاله ای "عنکبوتر سید هادی محمدی" تعارف کنم تا بزنند و بفهمند "محدود" ذهن ما آدم هایی است که "تنبل" پیشه ایم نه شعر کلاسیک.
بی تردید تنها توانایی ذهنی نخواهد توانست اثری با چنین پختگی و تاثیرگذاری از خود در کند و گزینه هایی مثل آزادی ذهنی، مطالعات بسیار، فرصت طلبی، مهارت بافندگی ذهنی و موارد دیگر باید دست به دست هم بدهند تا اثری مثل عنکبوتر جان بگیرد.

ردپای آزادی ذهنی در این اثر منحصر به فرد برای شاعری مثل سید هادی محمدی که توانایی خود را در اشعار مناسبتی و ارزشی نشان داده، نمودی بسیار قوی و فعال دارد. توانایی آزادسازی ذهنی مسئله ای بسیار مهم نه تنها برای شاعری، بلکه برای گام زدن در مسیر زندگی انسانی است که می تواند سبکبالی و سبکباری را مهمان ذات وجود انسانی کند.

شاخصه درک واقعی صاحب اثر در این شاهکار را از موضوع آزادسازی ذهنی می توان در نامگذاری و ترکیبات بدیع به کارگرفته شده از سوی سید هادی به وضوح دید.
علاوه بر ترکیب واژه ای "عنکبوت و کبوتر" ترکیب ذاتی و صفاتی این دو ماهیت که به "عنکبوتر" می انجامد، جان بخشی مفهوم خمش واژه به سمت جناس، تصویر سراشیب باور بی مغزی، کاهش لباس مداد و دیگرترکیباتی که سید هادی در این اثر فاخر و ارزشمند به کارگرفته نشان از جریان سیال ذهنی ای دارد که شاعر در زمان زایش این اثر دچار آن بوده است.

ازدواج ماهیت معنوی دعا با عنصر فیزیکی زیر شلوار آن هم از نوع راه راه اش، و گرهی که نم دادن این تصویر با عنصر مذهبی "امن یجیب" خورده نشان می دهد تصاویر بسیار زیادی در کسری از ثانیه ذهن صاحب اثر را اشغال کرده است. مثل این است که فِرِم تصاویر مختلفی در یک "آن" از جلو منبع نور دستگاه آپارات به حرکت درآید و ذهنی فرصت طلب توانسته با حرکتی سریع تر از یک "آن" تعدادی از این تصاویر را شکار کرده و مبتکرانه به هم پیوند کند.

با این حال معتقدم صاحب اثر بهتر می توانست با زبردستی، در بند اول این اثر گرانبها با تغییر میل فعل (می شد) به (شده است) به خوانندگان این سفره ی رنگین تعارفی غلیظ تر کند و بگوید: "بفرما تفکر".

عزت زیاد
وحید سلیمی بنی – بیست و یکم دی ماه عزیز هزاروچارصدوسه خورشیدی

عنکبوتر
سید هادی محمدی

تَهِ دالانِ بی قراری ها
واژه سمتِ جناس خَم می‌شد
در سراشیبِ باورِ بی مغز
از لباسِ مداد کَم می شد

گریه ها در مدارِ رسوایی
پایِ زِهدانِ چشم آویزان
نوبتِ زایمانِ پی در پی
زیر ساطورِ حضرتِ هَذیان

فالِ من قهوه ای ترین لحظه
توی فنجانِ چای لَم داده
زیرْ شلوارِ راه راه دُعا
سَرِ امَّن یُجیب نَم داده

دستِ هر "رودخانه ی مرموز"
باز پُل زد به سمتِ افکارم
روی کاغذْ جنینِ حوصله ام
سَربریده دهانِ خودکارم

تو که رفتی تمام من درد و
تو که رفتی حواسِ من سرد و
عرق و واق واق و تب لرزه
تو که رفتی جنابِ نامرد و

کودکِ دوره گرد بیمارم
مثل برجام بینوای ظریف
دور میدان نفت جان می داد
با دوجین استخوان تُرد و نحیف

زندگی را بهانه میگیرم
لای دندانِ تاس میمیرم
حکمِ دل را ورق ورق رو کن
از قمارِ بهانه ها سیرم

خسته ام از تَبِ دموکراسی
لبِ کارونِ بعدِ آغاسی
سمتِ ناموسِ عَنکبوترها
نُطفه ات را چگونه می ماسی؟

مانده بودی به پایِ بعد از این
روی دیوارِ پُر افاده ی چین
دُکمه ی شرق و غرب را بستی
زیرِ پوتینِ سُرخِ استالین

سال هایی که با جنازه ی تو
ماجرایی که با اجازه ی تو
پرچمِ عشق را بغل کرده
آدمِ بی بخارِ تازه ی تو

با دو خط قصّه ی دگردیسی
جسدم را شبانه می لیسی
سَرِ قابیل شرط می بندم
تو علمدارِ نسلِ ابلیسی

گُم شده روی بُرجک تقدیر
کودتایی که از تو سان دیده
اَلفرار از خیالِ چشمانت
مثل دزدی که پاسبان دیده

دود شد بختِ ماضی مطلق
لای دندانه های شعرِ بیات
گاه گاهی میان خاطره ها
یَقرا فاتحه معَ الصلوات

به نام او که می داند
نمی دانم قلمم سبک است یا موضوع دیگری در جریان است که تا قلمم هوس می کند پنجره ی سبزی باز کند چنان ترافیکی در مسیر سبز پنجره های نقد شعرناب باز می شود که هنوز ساعاتی نگذشته مطالبی را که در پای آثار دوستان به اشتراک گذاشته ام از صفحه محو می شود.
ولی به نظرم می آید پس از بازکردن پنجره سبز قلمم، جوش و شوری برپا می شود که کاربران زیادی تمایل پیدا می کنند تا مطالب پنجره های سبزشان را با دیگر دوستان به اشتراک بگذارند.
هرچه هست خدا را شکر که به قیمت محو چند ساعته پنجره ی سبزم، پنجره های سبز دیگری پشت سر هم باز می شوند تا شعرناب تکانی بخورد و بازار مباحث گرم شود.

اما این چند روزه به لطف شرایط بازار و کسب و کار پر رونق، شرایطم به جایی رسید که دیروز با ارسال یک پیامک به یکی از دوستان عزیز، مجبور شوم مبلغی را دستی بگیرم و به قول خودی ها سور کنم تا ببینم چه پیش می آید.
به نظرم این سور خوش قدم و دلچسب بود که باعث شد امروز سری به شعرناب بزنم و با این شاهکار سید هادی محمدی چند خطی تایپ کنم تا عقده های سکوت سنگین چند هفته ای ام را شکسته باشم. اما قول می دهم که در این سطور نه همصحبت هوش مصنوعی باشم نه وامدار دو ریال دستی که سور چند روزه ام را روبراه کرد.

خوش داشتم به بسیاری از دوستانی که کاربری "شعر کلاسیک" را "محدود" می دانند پیاله ای "عنکبوتر سید هادی محمدی" تعارف کنم تا بزنند و بفهمند "محدود" ذهن ما آدم هایی است که "تنبل" پیشه ایم نه شعر کلاسیک.
بی تردید تنها توانایی ذهنی نخواهد توانست اثری با چنین پختگی و تاثیرگذاری از خود در کند و گزینه هایی مثل آزادی ذهنی، مطالعات بسیار، فرصت طلبی، مهارت بافندگی ذهنی و موارد دیگر باید دست به دست هم بدهند تا اثری مثل عنکبوتر جان بگیرد.

ردپای آزادی ذهنی در این اثر منحصر به فرد برای شاعری مثل سید هادی محمدی که توانایی خود را در اشعار مناسبتی و ارزشی نشان داده، نمودی بسیار قوی و فعال دارد. توانایی آزادسازی ذهنی مسئله ای بسیار مهم نه تنها برای شاعری، بلکه برای گام زدن در مسیر زندگی انسانی است که می تواند سبکبالی و سبکباری را مهمان ذات وجود انسانی کند.

شاخصه درک واقعی صاحب اثر در این شاهکار را از موضوع آزادسازی ذهنی می توان در نامگذاری و ترکیبات بدیع به کارگرفته شده از سوی سید هادی به وضوح دید.
علاوه بر ترکیب واژه ای "عنکبوت و کبوتر" ترکیب ذاتی و صفاتی این دو ماهیت که به "عنکبوتر" می انجامد، جان بخشی مفهوم خمش واژه به سمت جناس، تصویر سراشیب باور بی مغزی، کاهش لباس مداد و دیگرترکیباتی که سید هادی در این اثر فاخر و ارزشمند به کارگرفته نشان از جریان سیال ذهنی ای دارد که شاعر در زمان زایش این اثر دچار آن بوده است.

ازدواج ماهیت معنوی دعا با عنصر فیزیکی زیر شلوار آن هم از نوع راه راه اش، و گرهی که نم دادن این تصویر با عنصر مذهبی "امن یجیب" خورده نشان می دهد تصاویر بسیار زیادی در کسری از ثانیه ذهن صاحب اثر را اشغال کرده است. مثل این است که فِرِم تصاویر مختلفی در یک "آن" از جلو منبع نور دستگاه آپارات به حرکت درآید و ذهنی فرصت طلب توانسته با حرکتی سریع تر از یک "آن" تعدادی از این تصاویر را شکار کرده و مبتکرانه به هم پیوند کند.

با این حال معتقدم صاحب اثر بهتر می توانست با زبردستی، در بند اول این اثر گرانبها با تغییر میل فعل (می شد) به (شده است) به خوانندگان این سفره ی رنگین تعارفی غلیظ تر کند و بگوید: "بفرما تفکر".

عزت زیاد
وحید سلیمی بنی – بیست و یکم دی ماه عزیز هزاروچارصدوسه خورشیدی