روزگار

روزگار

من چو ابـری دربهارم ،شاد ومستم بیقرار

می ترواد شور هستی از دلم در سبزه زار

کی به نرمـــی وبه آرامی شوم آغوش تو

تا ببینی بودنـــــم درحرمت محـــــراب یار

می نویسم عاشقانه با گــــل سرخ خیال

می پرم در آسمان شـــــعر ودر شور بهار

سنبل وسوسن نشان دارد کرشمه از تنم

گرچه می بازد مـــــرا در عشقبازی روزگار

گفــــتن از دل آرزویی مانده در خواب وخیال

کی جوابــــم داده است این روزگـــار لاتبار

"راسخ" از گل می ســراید از دم عیسا نگار

چونکه دل مــــانده اسیـــر غمزه های روزگار