صفای حرم

سلام و عرض ادب خدمتتان
امید که دلتان هماره لبریز از عشق امام رؤوف باشد.
مثنوی زیبایی سرودید.
اگر اجازه دهید عرائضی را جهت همفکری تقدیمتان کنم:

در مطلع شعر از ترکیب «عشقِ تولا» بهره جستید.تولا خود به معنای دوست داشتن است و این ترکیب ، ترکیبی حشوی می نماید.
در مصراع:
رنجِ وصالت بکِشـم چـون بَسـی
چون بسی صحیح نیست.بسی یعنی بسیار.برگردان مصراع شما چنین است:
رنج وصالت را مانند بسیار بکشم.مگر اینکه سهو القلمی صورت گرفته باشد.
در بیت:
دستِ تُهی من چه مَتاعـت دَهـم
مرهـمِ اشکـم دلِ زَخمـت نَهــَم
متاع دادن از سوی بزرگ به خرد صورت می گیرد.در واقع ما ریزه خواران کرم امام ، کاسه گدایی می بریم تا متاعی بگیریم.
همچنین مرهم اشک بزرگان و اولیا مرهم زخم های کوچکان است.بنابراین ضمایر این بیت به کلی باید تغییر یابد.
در مصراع:
می بَـردَش بهـره زِ دیـدارِ تــو
با توجه به ارکان جمله ضمیری که بر روی فعل «می برد» آمده تنها به ضرورت وزن بوده اما مصراع را دچار ضعف تألیف کرده است.

وزن شعر در تمام مصاریع به خوبی رعایت شده است.
عفو بفرمایید.