فرصت وصال

توآمدی و نبودم من آمدم تو نبودی
نمانده نیز کنون فرصت وصال گمانم 
ندیدمت گه رفتن هراس من هم از آن است
که تا پگاه قیامت در این خیال بمانم.

(این رباعی بدیهتا بذهنم گذشت. ۱۳۹۵/۸/۲۶)

ضمنا، غزل زیر که همچون نخستین تجربه ایام جوانی ام در سالهای ۴۸ و ۴۹  ا نشاد گردیده، به عنوان نوستالژی ارائه میشود: 

ای یاور مشتاقان، مشتاق ترم گردان
 زین حالت بی تابی بی تاب ترم گردان
یا داروی درم ده، یا حال جنونم ده 
گر هیچ نمی یابی پس بی اثرم گردان
مجنون به دعای خود گفتا به خدای خود
دیوانه شدم یاحق، دیوانه ترم گردان 
با ناله و با فریاد می گفت چنین فرهاد 
ویرانه شدم از عشق، ویرانه ترم گردان 
پیرانه شدم عاشق بر نوگل خندانی 
وانگاه چه مردانه، مردانه ترم گردان 
تا خود نشدم عاشق از عشق چه دانستم 
مستانه شدم عاشق مستانه ترم گردان 
من مغرب و او مشرق وانگه به چه نزدیکی 
چون جان به رگ گردن، نزدیک ترم گردان 
جز لذت وصل او هیچ از تو نمی خواهم 
مست از لب شیرینش پیرانه سرم گردان 
مشتاقی و مهجوری دردی است بلای جان 
با این همه از عشقش لبریز ترم گردان.