شاعر شدم ،شعرِ تو از بر کند دلم

شاعر شدم ،شعرِ تو از بر کند دلم

بردارد از غصه و برگیرد از گِلم

در چشمه ی آبِ تو دارم وضو بسی

دورست از خانه ی دریاچه منزلم

پروانه ها خانه به دوشِ گُلِ تواَند

شب تا سحر من به تماشای تو وِلم

درباغِ مان سیبِ درختان رسیده اند

هر چند بر دیدنِ رویِ تو مایلم

در این قفس ترانه ی باران شنیدنیست

با سیلِ دل لطف بفرما به محفلم

دیشب قمار می زدم از خالِ رویِ تو

مجنونِ این کویم و گویند که عاقلم

من اسبِ دل سویِ تو می آرم ای رفیق

زیبا ترین قصه ی این دشت حاصلم