323-یازده آبان-1395/8/6ا
آبان شصت و یک
همراه با خزان
یک پنجره شدم
با صد نگاهِ مات
پشتِ کبودِ میله ها
از مکر روزگارِ سفله پرورِ خسیس
دلگیر و غمزده.....
آن سوی
زندگان،
ساکت،
آسوده از عِقاب
این سوی
من،
بی جرم و بی خطا
مانندِ آیینه
بازتابِ وقایعِ تلخِ زمان،
در مردمِ بی سوی مردمان
جرمم همه اندیشه بود و فکر
اصرارْ بر
راز های مگو
عرفانِ جمع
آزادی و شرف
عدلی مثالِ مَنهَجِ عدلِ علی
ابرامْ بر هنر
افشای فقر و زشتی و ستم
پژواکِ این صدا
مطلوبشان نبود
مقصودْ هم نبود!!
گم شد صلیبِ دارِ من
در ازدحامِ مرگ
مصلوبْ ناشده،
مسعودشان شدم
سلمانِ نای نی
در نای بی کسی
هفتاد و هفت ماه
بی هیچ ادعاء
آرام و بی صدا
با عشقِ مردمان
از مردمانْ جدا......
دی شد زمانِ درد
شکسته بود مرا بال و پر اندیشه و نظر
بی شور، بی شرر
بیرون شدم از ظلمتِ حجمِ کبودِ میله ها.......
شش سال و دو دهه
طی شد
خاموش و بی فروغ
یک عمرِ بی ثمر
بی هیچ اعتراض
بی هیچ اتفاق.......
سال سه و نود
زاده شدم
دوباره
همراهِ شعرِ نو
ظاهر،
از پشتِ پرده های یأسِ کبود
آزاد از هوس های ریز مره
روز مره
خُرده پا
اکنونْ منم
در آستانه ی بی بدیلِ شعرِ نو
فصلِ نوینِ زندگی
آغازِ راهی فراتر از
بودن، ماندن،
درجازدن در ژرفِ بی انتهای زندگی
آزاد از میلِ بنفشِ آرزو
در خاکی هیچستانِ پُر فریب
بی مهلتِ زیاد
با فرصتی بسانِ ابر ها،
بی وقفه در گذر
و حسرتی دردناکانه و مدام
از فطرتِ بزرگ
شش سال و دو دهه.......
""حسین زرتاب ""