من سَرنَخِ گم گشته ی این کهنه کلافم

گویا  که  بدِ حادثه  قیچی  زده نافم

سر در گم این کوه و کَمر در پی خویشم

در خانه کسی نیست ،چه پوچ است طوافم

پیچیده مرا پیله یِ  تنگَت به تکاپو

پروانه شدن . پیله دریدن ، شده لافم

بر گِردِ تو میگردد اگر گُنبدِ گردون

گردن کشیم را  نگذار  پایِ  خلافم

عمری که در این پیله اسیر تو نشستم

آن گُلبُن و آن حوریِ تو ،نیست کفافم

م مهر