هيچ كس نانش با من تقسيم نميكند!

انديشه ام سوك نشسته

تماشاگرحجم بغضم

ونبضم تكراربودنم شمارش ميكند

گاه مرورميكنم خسته گي ام

كه غرق گشتم درامواج كودكي

وساحل خاطراتم

نظاره گرِمَترسكي  پارو زنان به عمق گذشته

كه چه نانجيب به يغما بُرد ، شبابم !

چشمها برهم ميفشارم

تاازپس پلكها

عبورم رابه تماشانشينم ، خيره به دوردستها...

انعكاس فريادهاي مادرم

درصحن حرم ، دست پاچه ، وبا التماس

كه گم شده اش طلب ميكرد

ومني كه بي خيال،

نان خشك آذوقه ام ، باكبوتران قسمت ميكردم

وضربه مهلكي كه نوازش گرم بود

بالنگه كفش جامانده ام ،

كشان كشان مراباخودميبرد!

باپاهاي آلوده به راه رفتن هاي بيهوده

كسي عرياني صدايم را نمي شنيد

بااشكهاي طفوليت ام

درتاريكي جيب هاي خالي ...

امروزم بي ذوق ...

هيچ كس نانش بامن تقسيم نميكند !

كاش هنوزانباز كبوتران حرم بودم !