جوانی

شاعر قبل از اینکه هنرمند باشد یک اندیشمند است.!
خدمت شما عرض کنم هنرمندی که غم و شادی را نداند و راجبش ننویسید هنرمند نیست!
یعنی به کلی از از قافله زندگی پرت است!
یک شاعر به عقیده من قبل از اینک هنرمند باشد یک اندیشمند است> که روزانه ده ها برابر دیگران راجب مسائل اطراف و اتفاقات و رویداهای زندگی فکر می کند و می نویسید >
ملامت کردن او و سرکوبش به خاطر لحظاتی که در ان غوطه ور شده و به ان اندیشیده تا دست اوردی را مهمان دل خود و دیگران کند را گناه کبیره می دانم.
حتی اکر بدون وزن و قافیه انرا انرا ساخته و پرداخته باشد > چرا که رخصت اندیشیدن را ذات اقدس الهی به انسان هدیه داده و تحقیر و وکوچک کردن ان جایز که نیست بلکه از نظر حقیر گناه می باشد.
از اینکه زیبا و با شهامت می نویسید از شما سپاسگزارم
راستی سلام

سلام علیکم

از آنجا که اجازه نقد داده اید مطالبی را حضورتان بیان می کنم .شعر خوبی بود و احساس تان تازه است .
هر آنچه از دل بر آید بر دل می نشیند .


قلب من پیر است ای مردم ندانیدم جوان

گر جوانی با دل است زین پس نخوانیدم جوان

*زین مخفف از این است و در شعر معاصر کمتر استفاده می شود.



من عطای این جوانی بر لقایش میدهم

داده هایش را به من بر بُرده هایش میدهم
*از ضمیر متصل فاعلی چندین بار استفاده شده است من،می دهم
برده با لقا هم قافیه نمی شود.




گر جوانی باز هم اینگونه با ما تا کند

مرهمت ها میکند گر ترک این تنها کند
*مرحمت صحیح است .گر مخفف است .



در جوانی نیست همچون کودکی ها عطر و بو

در زمین بود آنچه میکردم به ابران جست و جو
*ابر کلمه فارسی است و با الف و نون جمع بسته نمی شود بهتر است بنویسید ابری یا...



کودکی با خنده ها و گریه های بی ریا

ای زمان بهر خدا برگرد بر آن دوره ها

*بی ریا با دوره ها هم قافیه نمی شود
ها حروف الحاقی است و جمع بسته نمی شود .

درود بانو بعضی ایرادات شعرتون را ویراستار محترم بیان کردند اگر می خواهید این شعر را نگهدارید باید بیشترش کنید چند مصراع را من عوض کردم اگر خواستی استفاده کن
این دلم پیر است ای مردم ندانیدم جوان
از دل خود با خبر هستم نخوانیدم جوان
پس عطای این جوانی بر لقا بخشیده ام
از کنارش سالها رخت خودم برچیده ام
گر جوانی باز هم اینگونه با من تا کند
٭٭٭
کودکی با خنده ها و عشوه های بی ریا
کاش برگردد زمان و پیش دل آید صفا

سلام و درود بر اهالی شعر نابی.

دلیل بیان خاطره ای که راجع به این سروده داشتم بیان همان مواردی بود که استاد بزرگوار حاج سید فکری احمدی زاد بیان نمودند. و بنده تنها اعتراضم به منتقدینی بود که به لحن و فاز و انرژی موجود در شعر نیز کار داشتند و از نظر حقیر سلیقه ای عمل میکردند.
و قصدم از سروده ی بعدی همین بود که بگویم شاعر را نمی توان مجبور کرد که از شادی بنویسد و یا از غم. و نوشتن از هر کدام از اینها نیازمند درک شاعر از آن هاست.
اما جدا از چنین نقدی که فقط به ایم قسمت نقد اعتراض داشته ام. بقیه ی انتقادات را وارد میدانم و اتفاقا مشتاقم که از چنین ضعف هایی آگاه شوم.
اساتید بزرگوار اگر درخواست نقد حقیر را پاسخ بگویند.خوشحال میشوم. نقدی از جنس نقده های مدیر ویراستاری گرانقدر

سلام سرکار خانم باقر زاده گرامی
شاعر مجاز و مختار است در هر حیطه ای از احساس (وحتی غیر احساس مانند طنز و فکاهه و ... ) قلم بزند و منتقد فقط می تواند در چهارچوب اصول و قواعد معلوم ادبی راهنما باشد. قرار نیست دیگران در تصورات و برداشت و تخیلات شاعر کنکاش کنند و خدای ناکرده امر کنند که از چه حسی بنویس و چه حسی را سرکوب کن! تعجب می کنم از آن انجن ادبی که "درخواست کردند که شعر دیگری در اصلاحیه ی چنین شعر نا امید کننده ای ارائه دهم" !!!!! مگر شعر احساسی و شخصی اصلاحیه دارد؟ چه چیزی را اصلاح کنید؟ حسِ غمِ لحظه ی سرودن گذشته را ؟!

چون فرموده بودید عرض می کنم:
شعرِ حسیِ خوبی بود اما ایراد وزن دارد
گاهی جمله بندی درست نیست مانند:
"داده هایش را به من بر بُرده هایش میدهم"
برای مثنوی بودن خیلی کوتاه است
و از همه بدتر غلط املایی "مرحمت"

برقرار باشید