اثر ِ آبشارِ شعر
شعرم به شراب ِ کهنه مانَد
تلخ است .. ولی ... اثر نمایَد
مُشکین شو تواز خُتام ِ نابش
مَختوم ِ رَحیق ِ حق بنامَش
مِی نوش ز کثرت ِ معانی
" عُشّاق" و " بزرگ" " عِراق" خوانی
" راهوی " و " حسینی " و " حجازی "
"زیر اَفکن " و " زنگوله " ... چه سازی
از پرده ی "بوسَلیک" و آواز
"شورافکن"ِ شور ِ عاشقان ساز
تاری ست ز "اصفهان" نوایی
شوری ست ز عاشقان ِ غایی ...
زهری ست به جان ِ هر ریاکار
تریاق ِ درون ِ هر سبکبار ...
عشق است ز عشق جان گرفته ...
عقلش به کمال از آن گرفته ...
دستش ز دعا بر آسمان است
روحَش سَفَری ازین جهان است
جسمش به تلاش و در تکاپو
چشمش نه به خواب ... بلکه آهو
آهو صفت و خُمارچشم است
از لاف و دروغ ... او به خشم است
پایَش نه به بند ِ وزن و خاک است
ساده رُو ِ سبز ِ سینه چاک است ...
زندانی ِ قافیه نگردد ...
بی حاشیه ... جاده در نَوَردَد
از دردِ بشر چه بی قرازی ...
دُرّ ِ نمکین ِ اشک .... جاری
بر صفحه ی کاغذینَش آری ...
لک های سیاهِ ظلم و خواری ...
می گویَد و می نگارد او باز
می خندد و گاه... گریه پرداز
غمگین دل ِ چهره شادِ حق گو ...
تلخین شده چون نوای " کو کو" :
کو شاه و گدا و آن منم کو ؟؟؟
خودشیفته ... عشوه گر صنم کو ؟؟
بهرام کجاست ؟؟ گور ِ او کو ؟؟
گوری بگرفته در کمند او ...
جمشید ز جام ِ جم به دور است ...
دارا و سِکندَرَش ... به گور است
زیبا رُخ و ویس و حور و لیلا ...
تهمینه و رودابه و ... عَذرا ...
رفتند (همه) به (خاک) و مُردند ...
هان گو که به جز کفن ... چه بُردند ؟؟
ای رفتنیان ... به گوش باشید ...
ای همسفران ... به هوش باشید ...
رفتند و رَویم و دیگران نیز....
از فرصت و وقت و نَفحه آویز
فرصت بِشمار ... وقت .. تنگ است
مُرداب نباش ... این چه ننگ است
دریا دل ِ صافی ِ زلالی .... !
از سختی ِ موجها ننالی ...
بالا رُو ِ ساده گوی ِ خوشبخت ...
از لطف ِ خدا رَهَد ز هز سخت ...
مانَد به جهانیان ز من یاد
شعرم همه دادِ این سخن داد :
آزاده بمان ... جواندل و مَرد
از کینه و رَشک و آز شو سرد
شاد و خنک و زلال چون آب
رُو ... تا که رَوانی از خدا یاب
از کوه به دامن ِ چمن ریز ...
شُر شُر ... ای آبشار ِ سَرریز
زلفَت به دل ِ خدا گِره زن
جاری شو... ز نور ... پرده ای زن
آهنگِ خوشَت به یاد مانَد
شُر شُر کند و ترانه خوانَد .