شرح یار

شرح کنم یار را، ان مه دلدار را
گر نِگهی بر کُند، این دل بیمار را

تَنگِ شِکر خنده اش، زنده کند مردگان
زلف پریشان او، مهد کند دار را

نرم و لطیفه سخن، شاعر هر انجمن
لب به سخن چون کشد، در بکشد مار را

بحر به اتش کشد، چشمه چشمان او
سرخی لبهای او، وام دهد نار را

باعث بود زمین، وارث تاج زمان
ان قدرش شوکت است،شه ندهد بار را

سرور خنیاگران،چنگ زند بی کران
زُهره به پیش رخش،پاره کند تار را