شهرباصفا

بود شهـری پُر کبــــوتر ٬ با صفا
دانه‌ می‌خوردند باهم ٬ بی‌ریا
عشقِ‌آنان٬پَرکشیدن‌بود وبَس
دل‌ازاین‌ دنیابُریدن بود وبس
بــال در بـــالِ هـم و با هـم همــه
بود زآنان ٬ زاغ هـــــــا را واهمه
می‌رسید ازراه گــرزاغی سیـاه
جملهْ‌اهلِ‌شهرهمچون‌یک‌سپاه
دشمنان‌ْحیرانْ‌تمـامی‌زین‌سبب
زِ اتحاد و جمعِ آنـــــان در عجب
ازهجومِ خودپشیمان‌می‌شدند
هر کجا بودند٬حیران می‌شدند
دردِ یک تــَن ٬ دردِ کُلِ شهــــر بود
ناامیــــــــدی با اهـــــــالی قَهــــــر بود
دستگیـــــرِ یکــــدگر ٬ همــــــراهِ هـــم
در سُرور و شــــادمانی یا که غـم
چون‌زمان‌بگذشت‌اوضاع‌فرق‌کرد
عــــده ای را در تجمـــّل غـــرق کرد
یک گروهی بنــده‌یِ قدرت شدند
عده ای‌هم محـو در ثروت شدند
جمـــعِ بسیــــــاری بــی آب و غـــــــــذا
لیـــک با مِهـــر و محبــت ٬ بــا صفــــا
عـــده ای با زاغ هم پیمـــان شدند
هم صــــدایِ جمــعِ نااهـــــلان شدند
پـــا ٬ بـــه رویِ بــال هــــــا بگذاشتنـــــد
قصــــــرها ٬ بــــر رویِ دل ها ساختند
خـونِ دل ها ٬ شد شــرابِ نابشـــــان
پیـــــــــروی کــــــــردند ٬ از اذنـــابشــــــــان
گشتــه سیــــــمرغِ کبـــــــوترها غــــــریب
خــونِ‌دل‌هاخورده زین قـومِ عجیب
لیـــــک ٬ دارد همــــــــرهــانی بـــــا صفـــــــا
زِ ابتــــــــدا تـــــا آخــــــــــرِ رَه ٬ بــــا وفــــــــــا
جمــــــلگی فــــرمــــــان‌بَر و همــــــــــراهِ او
پیـــــــــــروِ حــــــــرف و مـــــــــرام و راهِ او
تا که شهــــری نــو بســـــــازد ٬ بهتــــــرین
با هـــــــوایی تــــــــازه ٬ در رویِ زمیـــــــــن