ابرسیاه

دیشب از روزنۀ ابر سیاه،

خودِ خود را دیدم

که  چه سرد وچه خموش

کوله بارم بردوش ،رهگذار ره  تنـهایی غربت بودم

دیشب انگار نگاهی که گمانم او بود

 بدرقه کرد من ِ تنـهارا 

 با خود اندیشه نکردم که چرا ؟!

اوکجا ومن  دل مردۀ تنــها به کجا؟!

آه.... دیدم که نگاهش لرزید،قطره اشکش غلتید

 بر علفزار دوچشم سردم

روی  غمهای دل پُردردم 

من نشستم برخاک ، که زنم نقش  دلِ بی تابم !

و نویسم فریاددددددددددددددد.......!!

 قطره ایی بودم من

 که زچشم تو به خاک افتادم

افتادم!

 ژیلا

۲۷/۸/۲۰۱۱