تا باشد از این اسارت ها

دست من نیست عبور خاطرت از یادم
.
چه زمانی که غمین و چه زمانی شادم
.
از دیار هیچ بودم ،لاجرم حسی نبود
.
دوره ای از زندگانی که به خواب است آدم
.
در گذر از کوچه های شهر پایم پیچ خورد
.
چشم ؛ گودال سیاهی که در آن افتادم
.
قفل و زنجیر نگاهت دست و پایم بسته
.
کنج زندانت نشسته بی حدود آزادم
.
هرچه ساعت ها ببافم جمله ها و حرف ها
.
در مقابل با نگاهت لال مادرزادم
.
تا به گوشت برسد دردِدلِ پر زخمم
.
راز خود را به لب قاصدکان می دادم
.
گهگداری آه سوزانی و از عمق وجود
‌.
بربیاید که در آن نهفته صد فریادم
.
گر به پایان بردن عشق،به جان باختن است
.
مطمئناً نسخه ی دیگری از فرهادم...