ریا

به نام او که اوست
زندگی یعنی بر سر جوی که رسی روی سنگی بنشین
دست هایت را فرو بر در آن آب زلال
خنکای اب را غسل چشمانت کن
به سکوت جوی گو می ترسم خبرت را به همان شهر حریص,
مردم کوته نظرو خار برم
به زلال آب گو خسته از بانگ اذانم
که نمازش صف هر کبرو ریاس
کوچه هایش تاریک
بس که خورشید چه بی حوصله آنجا تابید
عاشقی رسم غریبیست در این شهر عجیب
معشوق همان باکره زهد نما
سکه هایش گرچه در کیسه حجب و حیاست...
بوی عرق عاشقی دیگر دارد
پس بمان جوی زلال در همین نزدیکی
که اذانش بادو سجده اش تابش خورشید به آب
نه همان سجاده کبر و ریا
روشنی سجده خورشید به ابزار طبیعت و درختان همه در باکرگی می شکفند
پس بمان جوی ذلال تو در این تنهایی
نیما آسمند. 1394/3/23
21:16