سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

چهارشنبه 13 تير 1403
    28 ذو الحجة 1445
      Wednesday 3 Jul 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خظ قرمز ماست. اری اینجاسایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        چهارشنبه ۱۳ تير

        پشت دیوارهای زندگی

        شعری از

        علی خوشاب

         از دفتر شعرناب نوع شعر نیمائی
        ارسال شده در تاریخ سه شنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۵ ۱۸:۳۹ شماره ثبت ۴۷۶۴۵
          بازدید : ۳۴۲   |    نظرات : ۲
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر علی خوشاب

        یادم میاید فضا آمیخته از غم بود
        در هر اتاقی چهار در پیدا
        هر گوشه ای از اتاق تاریکو
         در هر گوشه ای نفس با ترس میشد همراه
        کنار دست ما مردی بود انگار بی تاب
        که در هر شب به وقتی خاص
        دو بار با تمام خستگی میزد فریاد
        و دیگر سو آنسوتر از ما
        انگار شبحه ای بود
        فضا آمیخته از غم بودو گاهی درد
        اما هر دو کذب محض
        واقعیت سیه بودو تاریک
        ما رو به هم میکردیم و تا وقتی که نامعلوم
        خیره می ماندیم به در
        اما سکوت هر بار فریاد می شدو فریاد
        دستانی که به زنجیر آلوده بودو
        پاهای که فرو برده بودند در قیر
        ناگه حس پنهانی در ما شعله ای افروخت
        حسی شبیه یک نسیم تازه
        یادم نمیاید......
        شاید بال بال زدن پر یک پروانه
        و چنان شوقی در ما سایه افکند
        که انگار خوشبختی در یکی از همین درها
        با زندگی می کرد قمار
        در ظلمت این اتاق پر از وحشت
        از زنده ماندن خوشبخت بودیم و خوشبخت
        و هر شب به وقتی خواص
        از این حس خوشبختی
        هر کسی به قدر نیاز
        میزد فریاد
        و فریادهای ما
        انگار شبحه ای بود خودسر
        پر تمنا
        که میخندید به ما هربار
        اما کنار دست ما مردی
        که هر شب به وقتی خواص، بی تاب
        خاموش یود، انگار
        زنجیر گران در دست و
        چشم های خیره به تاریکی
        پس از کاووشی کوتاه
        خسته و اندوهگین چیزی نیافتیم
        رو به تاریکی کردیم و کمی از نبودش نگران
        باز هم فریاد کشیدیم و فریاد
        و از زنده ماندن شاد بودیم و شاد
        و هر شب شبحه ای در بین ما می شد پیدا
        و باز فریاد بودو فریاد
        تا که روزی جز نعره خویش صدای نیامد سمت ما
        تازه یافتیم هر شب با هر فریادی
        صبح میشود و کسی از بین ما گم
        اندوهگین بودیم و گناهکار
        فریادها را خوردیم و از این زمان تا به حال
        از اتاق مسلول و تاریک
        فریادی نیامد که نیامد
        انگار شبحه شب بی قرار بودو بی تاب
        منتظر فریاد آخر بود
        نفس ها هر شب در سینه ی ما محبوس
        بی تاب بودیم و بی تاب
        چشم باز کردیم
        سکوت بودو سکوت
        گوش ها را به در سایدیم
        اما در هر لحظه ای خاص
        از چهار دربی که گشوده میشد به سمت ما
        صدای میامد آهسته آهسته سوی ما
        از درب بزرگ و سبزی که رو به ما باز میشد
        فریاد زنده باد امید
        از درب پشت به ما
        دربی سرخ فام
        سکوتی مرگ آفرین بودو مرگ بار
        زدیگر سو
        صدایی با خنده های زنی میشد همراه
        ولابه لای خنده های مخمرش
        با صدای عشق نفس هایش میشد آغاز
        اما آن درب که با عشق میشد همتراز
        نفرت بودو سیه
        و من تکیه داده بودم بر ستونی
        همچنان غرق در تماشا
        گاه گاهی از از درب امید
        نور شوقی میامد پدید
        و هر بار نگاه های نگران
        میدودید سمت زنجیرهای گران
        گه گاهی که از درب پشت
        امید میامیخت در عشق
        نور کوری سوی چشمان مرا با خویش برد
        سمت زنجیرهای گران
        بر زنجیر دستان ما با خطی شکسته آرام نوشته بودند
        اندیشه، زندان زندگی است
        و بر دست دیگر
        هر کسی به قدر نیازش میزند فریاد
        گنگ بود و گهربار
        بیدرنگ خسته و اندوهگین
        با تمام توان
        میزدم در هر نفس فریاد
        زندگی مرگ است مرگی گران
        مرگی در همین سلول مسلول
        که سر میکشد پیمانه پیمانه از شراب جان
        گروهی غرق در همین کالبد بی جان
        که از زنده ماندن سخت شادندو سخت مسرو
        گروهی آکنده از عشقندوسرشار از نفرت
        که با درد عشق میمیرند
        پر از ذلتندو بی ذلت
        زدیگر سوی زندگی
        بر در غفلت و ناامیدی
        گشوده اند درب بزرگ و سترگی از امیدواری
        جهار درب زندگی
        امید است و امیدواری
        عشق است و دلداری
        غفلت است و ناامیدی
        نفرت است و خواری
        بنگر به سوی کدامین در نگریسته ای؟
        ۴
        اشتراک گذاری این شعر
        ۶ شاعر این شعر را خوانده اند

        حسين زرتاب

         ،

        باقر رمزی ( باصر )

         ،

        عباسعلی استکی(چشمه)(مدیر)

         ،

        طيارغيبعلي زاده

         ،

        علی خوشاب

         ،

        طلوع

        نقدها و نظرات
        عباسعلی استکی(چشمه)
        عباسعلی استکی(چشمه)
        پنجشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۵ ۲۰:۳۷
        خندانک خندانک خندانک
        باقر رمزی ( باصر )
        باقر رمزی ( باصر )
        پنجشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۵ ۱۶:۳۰
        خندانک خندانک خندانک خندانک
        درود بر اخوی فرهیخته ام
        بسیار عالی
        دستمریزاد خندانک خندانک خندانک خندانک
        منتظرتان میمانم
        موفق باشید
        خندانک خندانک خندانک خندانک
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
        دیروز         پژمان بدری پژمان بدری
        ۲ روز پیش         آلاله سرخ(سیده لاله رحیم زاده) آلاله سرخ(سیده لاله رحیم زاده)
        ۲ روز پیش         امين آزادبخت امين آزادبخت
        ۳ روز پیش         مهدي حسنلو مهدي حسنلو
        ۳ روز پیش         محمد رضا خوشرو (مریخ) محمد رضا خوشرو (مریخ)
        ۳ روز پیش         فرشید به گزین فرشید به گزین
        ۵ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        طاهره حسین زاده (کوهواره)

        ماه می نازد که پیشِ گُنبدَت آسوده است ااا این همه نور از کمالِ عشقِ پاک ات بوده است ااا سلام تقدیم امام رضا علیه السلام ت
        آلاله سرخ(سیده لاله رحیم زاده)

        طاقتم نیست از درد نگویید روزی کوه غمی زیر خاک گذاشتم و برگشتم
        محمد رضا خوشرو (مریخ)

        درود ااا بغض وقتی میرسد شاعر نباشی بهتر است ااا بغض وقتی گریه شد خودکار میخواهد فقط
        ساسان نجفی(سراب)

        اماده ای برای لحظه ی ورود آنگه که طفل زِ مادر گریز پای شود
        مریم عادلی

        مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        0