برداشت آخر

کاش یکی ‌‌ «کات» بدهد
من از این بازی پشیمانم
بس که درد دارد این شخصیت
از نقش آن حتی گریزانم
کاش یکی ‌‌ «کات» بدهد
بگویم بدرود من دیگر نیستم
گرچه در این بازی بهترین آرتیستم
این همه زخم بر تنم، این همه درد در سینه ام
درونم تباه ست، بیرون شرمنده از آینه ام
خودم هستم، بی نیاز از تمرین و گریم، من بهترین گزینه ام
ولی...
کاش یکی ‌‌ «کات» بدهد
من از این نمایش ها خسته ام
از این حرفها دست شسته ام
از این داستانهای تکراری
عاشق در به در، معشوق فراری
از انتقام، از آتش و چوب خیانت
از آدم فروشی، از تماشای جنایت
از کاراکترهای رنگ به رنگ در داستانهای همیشه
از ژستهایِ زشتِ نابهنجارِ غرق در کلیشه
از سیاست، از بازیهای دیپلماسی
از اسکی کردن و فیلمنامه های اقتباسی
از نمایشهای تهوع آور و از خط قرمز
از بویِ نایِ ستاره هایِ کاهی در قحطیِ کهکشانهایِ بی مجوز
کاش یکی ‌‌ «کات» بدهد
میروم نام مرا خط بزنید، دور من خط بکشید
من نه منفی ام نه مثبت
نه نقش اول نه سیاه لشکر
نه بلیط فروش نه تماشاگر
کاش یکی «کات» بدهد
کاش یکی بگوید تعطیل
زیر نامم با خط قرمز بنویسید:
« او دیگر بُرید »
خرداد 95