کجــــا شـــدی کـــه خــزان شد بهــار بر یاران
تــــو ای نسیــم فـرحبخـــش صبــــح در باران
کجــــا شــدی کــــه ز فیــض دم مسیحـائیت
شفــــای خویـش طلـــب می کننــــد بیماران
شکست قامـــــت سـرو تو وای اگر زین پس
نظـــر کنیـــم بـــــه ســــرو کنــار جــوبـــاران
گل جمـــــال تـو پژمرده است ونیست عجب
کــــــه میلشـان نبــــــود بلبلان بـــه گلزاران
از آن زمــــان که تـــو را خفت نرگس مخمور
چکیــد شبنـــم حســـــرت ز چشــم بیداران
بـه حصّــــه کــردن داغ تودرمیانه ی خویش
چــو بـــرگ لالـــه نشستند گــــرد هم یاران
تکلّمــی ، کـــه نـــدارنـــد صبــــر مشتاقـان
تبسّمــی ، کــــه نیــــارنــــد تــاب ، افگاران
کجــــا شونــــد تهـــی از سرشک افشانی
به سوگت ای همــه خوبی،زدردسرشاران
فرشتگان کـــه مقیمند در جنان شب و روز
کننــــد تـربــــت نـــورانــــی تـــو گلبـــاران
زلال بــــاده ی روحانــــــی تــو می جویند
اگــــر شـدنـد خمـــاران به کوی خمّـــاران
هلا! بـــه حرمـــت خــون کبــوتـران شهید
هلا! بـــه پـــــاس وفـــاداری عـــــزاداران
اگــــر چـه قــــدر تو محبـوب را ندانستیم
بـــه روز حشـــر شفاعت کن از گنهکاران.