و من افسانه می گویم و تو افسانه میخوانی

کجا هستی ؟ کجا هستی بهاران آمد و افسانه ها نو شد

نسیمی خوش وزیدن کرد

و من تنهای تنهایم بهار آمد

من از سردی گریزانم

من از گرمی هراسانم

... و از آوای تلخ این غروب تیره میترسم

ندای قلب من افسانه می گوید

کجا هستی؟ کجا هستی؟ تو ای تنها امید من

بهاران آمد و صحرا به گلهای خود بالد

... و من از دوری و هجر گل امید خود نالم

من از وحشی گریزانم

من از تلخی هراسانم

... و از خار و خس بیگانه می ترسم

صدایم کن     صدایم کن    ندای قلب من گوید

بیا . . . خوبم . . . ای نهال هستی

که در من جای تو خالی و جز تو جای دیگر نیست

و تو افسانه میگوئی !  ندای قلب من گوید

حقیقت دارد این فریاد و آن بیداد؟

تو میگوئی که . . . سخت تنها است و تو تنها امید او

حقیقت دارد این فریاد و آن بیداد؟

تو میگوئی که . . . سخت مجنون است و تو لیلای مجنونش

ندای قلب تو افسانه میگوید؟    ندای قلب من گوید

حقیقت دارد این گفتار؟

تو میگوئی که تنها گل امید من هستی؟

و قلب من بود جائی برای رشد و روئیدن

حقیقت دارد این فریاد و آن بیداد ؟ تو میگوئی؟

ندای قلب من گوید

کجا هستی ؟ کجا هستی؟

و من افسانه میگویم و تو افسانه میخوانی . . .