سودای خیال

دوش در بزمِ سخن سرو خوش‌اندام  نبود

خبر از مستی و می‌خوارگی  و  جام  نبود

من  خراباتیم  و  میکده مأوایِ  من است

چه  کنم  دوش  در  آن  بر دلم آرام  نبود

پای  ارباب   غزل یک‌سره  در سلسله بود

با  خَمِ  سلسله ،  در   سلسله‌ام  دام  نبود

ای  صبا  در  گذر  از حلقه‌یِ گیسویِ نگار

برسانش  گِله‌ام ،  این  که سرانجام نبود

یاد آن خال و خط و چشم  و کمانِ ابرو

دیگرم   حوصله  بر  گردش   ایّام   نبود

نغمه‌ی ِ  دلکش   تار   و  نفسی  از   دلِ  زار

حیفْ آن شب  نفحاتِ  خوش  خیّام  نبود

چون‌که جُز مِهر تو ننْشست به سودایِ خیال

انتظارِ   ستم   از  ، چون   تو   نکونام    نبود

من ‌که " سودای سَرِ زلف تو پختم به خیال "

پاسخم  جُز  به  سر  دِشنه  و  صَمصام نبود

من  دعا  گفتم  و  از  چنگ  تو  خونین رفتم

الغرض  ،   پاسخ   این   ادعیه   دشنام   نبود

این تطاول که به «ایمان» شده در صورِ فلک

باورش  بر   زحل   و  زهره   و   بهرام   نبود