گداز و گذار

شور و شرر در عشق ما ، آتش فکند در جان ما

زین شوق و اشتیاق ما، قاصر بشد بیان ما

در هر غزل وصف رخ ت،رخ بِبَرد از رخ ما

ای مَه گُل مه چهره ام،مهر رخ ت ایمان ما

درد م  نیاساید دمی ،درد فراق فزون همی

زان التهاب هر شب ت، ابری بشد میهمان ما

در عافیت هر یک دَم م،آسوده در خیال تو

وصف شِکر چون لعل تو،جمله بشد درمان ما

دوری ببرد از کف قرار،گویا چنین م از قرار

رنج وصال عشق او،تمام بکرد توان ما

کس را ندیدست این فراق، یاسر نیارَد بر زبان

اندر قیاس درد او،هفت  آسمان فغان ما