چه می اندیشی

بهر این حال و دلِ زار ، چه می اندیشی

بهر این قلب که در وصل و فراق

می‌تپد همچو دلِ سار ، چه می‌اندیشی

از برِ ناوک مژگان که همی چون مضراب

می‌زند زخمه بر این تار ، چه می‌اندیشی

تشت رسوائی دل دوش بیفتاد و چنین

می‌زند قصه‌ی من جار ، چه می‌اندیشی

در کمند غم صیّاد اسیریم و کنون

می‌کِشی یار به زُنّار ، چه می‌اندیشی

بر جفایت که پیاپی چو تبر

می‌‌زنی بر تن این‌یار ، چه می‌اندیشی

در فراقت شده ای جانْ همه شب تا به سحر

مونسم منطق عطّار ، چه می‌اندیشی

حلقه‌یِ میکده هرگاه گرفتم ز رقیب

سر و سامان بسپردم منِ خمّار ، چه ‌می‌اندیشی

گم شدم یکسره در غُلغُله‌یِ مویِ تو دوست

بهر این عاشق تب‌دار ، چه می‌اندیشی

تا سپردم دل و «ایمان» همه اندر ره عشق

اینچنین مستم و هوشیار ، چه می‌اندیشی

 

 

دهم بهمن نود و چهار