تنها خطای زندگیم دیدن تو بود.

گاهی نگاه قابله ای چاره می کند

بر بغض های شیشه ای پا به ماه من




درود استادبزرگوارم
حقا که عالی واستادنه غزل می سرایید
واقعن دلنشین وزیباست

درود ها بر شما
زیبا بود زیبا

درود استاد عزیز
بسیار زیبا و شورانگیز بود

درود بر شما عزیز استاد دلجویی صبح تان به خوشی
و نور به خیر معطر شدم از گلتان معرفت شما

تنها خطای زند گی ام دیدن تو بود
بانوی من قشنگ ترین اشتباه من

با سلام استاد عزیز بسیار عالی سروده اید لذت بردم موفق باشی

بانوی من قشنگ ترین اشتباه من
فوق العاده بود و به دلم نشست واقعا
مرحبا بر استاد زیبا نویسم

سلام و آفرین
دست مریزاد بسیار زیباسروده اید

درودها بر دلجوی دلبرم
از مدرسه به کوچه ما سر بزن ببین

موی سپید مانده و بخت سیاه من



تنها خطای زندگی ام، دیدن تو بود

بانوی من ، قشنگ ترین اشتباه من.......ایول

سلام استاد دلجوو
باز هم نظاره گر نگاره ای دیگر از نگاره گر شورآفرین
جناب دلجوو هستم

شهباز خیالم به هوایت شده پرباز
لطفی کنُ دامی بنه رامش کنُ بنواز

سلام استاد ارجمند
چقدر زیبا سرودید درود ها برشما

درود بر استاد دلجویی
حظ بردم

دروداستادبسیار زیبا وشیرین

درودها استاد دلجوی عزیز
استفادها بردم طبق طبق
مانا باشی

غزلی بس زیبا خواندم

درود بر شما
عالی بود
لذت بردم

................... .......................
درودهاااا استاد بزرگمهرم
دلنواااز سروده اید
غزلهای زیبایتان به دل می نشینند
................ ....................
تقدیم به اهالی خوب شعر ناب:

مرد ملاک وارد روستا شد. آوازه اش را از ماهها پیش شنیده بودند.
زمینها را میخرید. خانه ها را ویران میکرد و ساختمانهایی مدرن بر آنها بنا میکرد.
پیشنهادهایش آنقدر جذاب بود که همه را وسوسه میکرد.
روستاها یکی پس از دیگری به دست او ویران شده بود.
نوعی حرص عجیب داشت. حرص برای زمین خواری
همه میدانستند که پیشنهادهای مالی جذابش، این روستا را نیز نابود خواهد کرد.
کدخدا آمد. روبروی مرد ایستاد. مرد در حالی که به دامنه کوه خیره شده بود گفت:
کدخدا! همه این املاک را با هم چند می فروشی؟
کدخدا سکوتی کرد و گفت: در ده ما زمین مجانی است.
سنت این است که خریدار، محیط زمین را پیاده میرود و به نقطه اول باز میگردد.
هر آنچه پیموده به او واگذار میشود.
مرد ملاک گفت: مرا مسخره میکنی؟
کدخدا گفت: ما نسلهاست به این شیوه زمین می فروشیم.
مرد ملاک به راه افتاد. چند ساعتی راه رفت.
گاهی با خود فکر میکرد که زودتر دور بزند و به نقطه شروع بازگردد
اما باز وسوسه میشد که چند گامی بیشتر برود
و زمینی بزرگتر را از آن خود کند. تمام کوهپایه را پیمود
غروب بود. روستاییان و کدخدا در انتظار بودند.
سایه ای از دور نمایان شد. مرد ملاک کم کم به کدخدا و روستاییان نزدیک می شد.
زمانی که به کدخدا رسید، نمیتوانست بایستد. زانو زد.
حتی نمیتوانست حرف بزند. بر روی زمین دراز کشید و جان داد.
نگاهش هنوز به دوردستها، به کوهپایه ها، خیره مانده بود.
کوهپایه هایی که دیگر از آن او نبودند
“لئوتولستوی”