نمی بخشم

شهره ام در شهر، به بی نامی
نه مسندی دارم که دلفریبش باشم،
نه گام هایی پشت سر،
که از طنینش
گردن فرازی پیشه گیرم.
همینم ساده و افتاده.
من این گمنامی را به شهرتی هم نمی بخشم.
درون خویش،
در ازدحام تنهایی گم گشته ام.
نه هم نفسی ،
نه یاد کسی،
و آرامشی می سازد این تنهای ام
من این تنهایی را به افزون بزمی هم نمی بخشم.
سرشارم از سکوت،
پیچیده در رازها،
رساتر از فریاد،
به بانگی ندا در دادند فریاد شو.
گفتم آنی این سکوت را به فریادی هم نمی بخشم.
شادم در گمنامی
مسرورم در تنهایی
فریادم در سکوت
من این شوق باطن را به دنیای شادی های سطحی هم نمی بخشم
کردگارا
ظاهری آرام
ولی درونی پر التهاب دارم
اما تو ببخشا هم آن و هم این را
ورنه کذب ادعایم را بر خویشتن هم نمی بخشم

15 اسفند  94 –پاوه – آزادمنش(ع – آزاد)