مردن چون قو

از غم چه ها گویم ،درمان چرا جویم
سعدی مرا چون تو در شعر چرا روُیم
شعر و غزل با شمع جز یاد چه ها دارند
زین هجر آن دلدار ، از دل همین گویم
خیلِ خیال تو آرَد مرا حسرت
چون بادِ بی سامان هرجا بشد کوی م
از روز چه می بینی دانی چرا چون است؟
آن رب ز دلسوزی آن کرد تو را پویم...
آن رب چو میدانست این عشق چنان جان است
از لطف و دلداری خورشید بشد سویم
دوش م چه بی پروا از شمع نپرسیدم
در هجر بی پایان مُردم، چنان قو یم
دریا چو محبوبی قو را چو میخوانَد
من نیز در این دریا از شوق تو را جویم
آواز آن قو را حزن ش بجان دارم
یاسر تو میدانی تا هست،همین خوی م