قمار زندگی

آی آدمای شب زده
اینجا یکی حالش بده
نمره ی درس زندگیش
نمره ی صفره ممتده
بردنش هم یه باختنه
تو این قمار زندگی
زندگی نیس یه مُردنه
وادی غصه خوردنه
حرف میزنه،شعر میخونه
اینجا یکی هَس که خودش
زخمی سرسپردنه
آی آدمای بی خبر
فردا همه میرین سفر
خواب نمونین،بد می بینین
فردا تو دست لحظه ها
گُلای حسرت می چینین
نه این شبا،نه اون روزا
یکی از این،همین روزا
تو قاب فردا می شینین
آی آدمای مُرده دل
تا کی می خونین توی دل؟
حرف بزنین،داد بزنین
نعره و فریاد بزنین
ذغال شام آخرو
تا می تونین باد بزنین
کر نشدین از این سرود؟
از این نوای بی درود؟
خسته و درمونده شدین
از این دَرای بی ورود
آی آدمای شب زده
تو این شب غَضَب زده
شاعر شهر قصه ها
به غصه هاش رَکَب زده!