فرداهایی طهور

فرصت نمی دهند
سرود عاشق های معطر از گرد و غبار
به تکیه گاه های حریص
به جنبش نگاه های معصوم
می نگرم
طغیان می بارید
فریبنده تر از صبوری دلقکان کاذب
شب چشمانش را سرمه می کشید
و من بر گرد شعورش طواف می کردم
صدای خفقان
و فرداهایی طهور
بر مدار تنم می چرخید
ماه خمیازه می کشید
و از فرط تکرار
فرو می شکست
در بهت عمودی اتاق
ارتفاعم در خواب می غلتید
پشت بی گناهی آویزان پنجره
ثانیه ها سبک بار , مکرر
از روی عتیقه های انباشته شده ی پشت ویترین زندگی
می لغزیدند و پیش می رفتند
در های چوبی
از تصوری سست بنیاد
که از جهالتشان سرریز می شد
حرف می زدند
بال های پنکه چرخ می زدند
و من به تنفس هوای مصنوعی دعوت می شدم
سکوت با چادری سیاه
قدم بر می داشت
سنگین
با طمانینه
در اجتماع شرمگین و ترسان
فرصت نمی دهند
و افکار به صلیب کشیده شد