شمع مزار

دیدم که چه آتش زده بر شمع مزاری                می سوزد و آهسته کند گریه وزاری

هرقطره چو افتاده زشمع نگرانم                          یک خاطره را پیش رخ آورده زجانم

گفتم زچه می سوزی به تنهایی و زاری                 گفتا که زهر زنده بجا مانده مزاری

اینان که دراین خوابگه آرام گرفتند                       روزی همه از لعل جهان کام گرفتند

اکنون همه خاموش دراین کنج مزارند               افسوس زهر دانه که بی برگ و بهارند

می گفت و فنا می شد و آهسته و آرام               از پا به سرش سوخته از آتش آلام

درگوش من او لحظه آخر زوفا گفت                   یادآر که باید به چنین جا و مکان خفت