((لن ترانی.))

باد را می بوسیُ دستِ مرا وِل می کنۍ(1)

پس چرا دیگر برین دلمرده دِلْ دِلْ می کنۍ



شهدِ کندوزاریُ نبضِ عسل ها بر لبت

طعم لب ها را چرا بحثِ اراذل می کنۍ؟



تاجِ پاییزانیُ یلدایِ تنها را به دلْ

پا به دلْ می کوبیُ با آن مُقابل می کنۍ(2)



قصرِ کوهستانیُ برفِ سپیدم بر تنت

غصّه هایت را شبی با چشمه کامل می کنۍ(3)



حرصِ گندمزاریُ آدمِ ابلیست شدم(4)

شک نداشتم که مرا نقلِ محافل می کنۍ(5)



رخشِ آتشْ می دمد نمرودِ چشمانت ولی

رسته ابراهیم زین آتش که خوشگل می کنۍ(6)


‌((لَنْ تَرانی.))سختِ من بود،ای زلیخا مسلکم(7)

یوسفی با پاسخی لبریزِ مشکل می کنی.

م.م،رهگذر
شیراز
آذر ۹۴

توضیحات:


۱.باد را بوسیدن:کنایه از سبکدل بودن باهمگان،مست و خراب نمودن اغیار

وِل:رها،آزاد،بی کار


۲.مرجع ضمیر آن>>دل
مُقابِل: برابری ،روبارو
پا بر دل می کوبی در حالی که با دل برابری می کنی

۳.چشمه ،محصول ذوب برف در کوهستان است
برف :شاعر کوهستان‌‌:معشوق



۴.تضمینی از داستان فریب ادم توسط ابلیس با خوردن گندم و اخراج از فردوس برین

۵.اشاره به نقل شدن داستان حضرت ادم در جلوس بعد

٦.رخش:رنگ سرخ و سفید در هم آمیخته

آتش در مصراع دوم: چشم
اشاره بر داستان گلستان شدن آتش بر ابراهیم خلیل الله

۷.((لن ترانی.))بصورت فعلیه یعنی هرگز مرا نبینی
اشاره بر داستان حضرت موسی در پاسخ ارنی...میخواهم تورا ببینم...و خدا فرمود لن ترانی

شاعر پاسخ لن ترانی را از زبان معشوق خود بازگو کرده است.