تصور بینهایت

یک خواب مداوم,یک وهم پیاپی درگیر مجازم,بیداری من کی؟ همسایه ی من,من...آن سایه ی من,من... بازیچه ی این غار یک دور پیاپی دو آینه هستیم,خیره شده در هم تصویر به تصویر تکرار همان شی ء از ظلمت این غار پیداست فقط شب باید که سر انجام این شب بشود طی مستور ز خویشم,محبوس در این تن باید که سحرگاه خود را بزنم قی این عمر گذر شد,افسوس ندیدم جز صورتی از او,جز ذره ای از وی... پ.ن:عجب قافیه ی مضحکی!