لیدوکایین

از وقتی قاب عکس تو توی اتاقمه بوی لیدوکایینِ که پیچیده تو سرم با هر نفس شبیه مریضای اِم اِسی می افتم و سقوطمو فریاد میزنم آغار میشه درد تو بازم توی تنم با سوت های ممتد کتریِ روی گاز دستم میون پنجره ها گیر کرده وُ حالا چجوری باز بیام من به پیشواز تصنیف می کنم بدن روشن تو رو بین اتاقهای نشیمن و خوابگاه تحریر می زنم نفَسِت رو میون جاز با شور بی هدف، وسط ضرب چارگاه انکار میکنم که وجود تو موهمه من با همین خیال وجود تو دلخوشم شاید دوباره عکس تو رو خط خطی کنم باید تموم کنم اثرایی که می کشم... پ.ن:برای تنها قاب عکس اتاقم... پ.ن:اسنیف از یغما گلرویی