خالی و مخلوع

شهر از من دور می شد

آرام و لغزان ،

ومن

مثل برگی در عریانِ خزان

دچار خاک شده ام ،

خالی از سرزمین

خالی از سکنه و سمفونی باد

و تو

به سانِ رودی سرشار

به دریایِ آسمان می آویزی و فرومی ریزی

ودست هایت را به شاخه ی نارون پیوند می زنی و می شکفی

وفراموشی می گیری

مثل تمام آدم های کافه

که سطور زمان را

با یک قهوه ی تلخ هضم می کنند

ویادت می رود

 حادثه ی مژگانت اما

 فراموش نشدنی ست در من

ویادت می رود

که با کودتای چشمانت

انقلاب من رخ داد،

که ذهن من

 هنوز از بوی باروتِ نفس هایت گرم است

ویادت می رود 

که من خالی ام

خالی و مخلوع

از تو...

 

 

امید مرادی_آذر۹۴