برف

فارغ از خوب و بد گردش ایام به ناز
می نشیند به تماشای در و بام به ناز
چه سبک پا به زمین می رسد از اوج سپهر
بیخود از رقص گهی تند و گه آرام به ناز
برق رویش به همه کوچه و پس کوچه ی شهر
صبح آورده مگر در عوض شام به ناز
شده یک تکه جواهر همه ی پهنه ی دشت
کس ندیدست چنین بخشش و اکرام به ناز
کوه کردست به تن جامه ای از جنس بلور
تا نماید همه را جلوه ی اندام به ناز
کوچه ها فرش شد از مخمل زیبای سپید
تا که خورشید نهد بر سر آن گام به ناز
از طواف حرم یار فرود آمده است
که به تن کرده لباسی پی احرام به ناز
با دو صد ناز برون آمده از پرده ی ابر
هم شود در پس آن پرده سرانجام به ناز