ممتاز

ممتاز من،سبکبال ولی جرات پروازی نیست# توبدهکار دلی،قدرت ابرازی نیست/ مدتی ست بال در بال جدایی داری# روبه پایانم و هیچ فرصت آغازی نیست/ دو سه قرن است دراین فصل زمستان،خوابی# خودخواب زده را مهلت اعجازی نیست/ پرسه بر غم زنداین روح پراز درد ولی# در سراب دیده ام صحبت همرازی نیست/ فکر کردم باتو آبادی من،تضمین است# دل نوساز مرا عبرت جانبازی نیست/ باش،دل دیوانه و ناساز بود# آدم دیوانه که آدم لجبازی نیست/ می روم دست بشویم ز،هوا داشتنت# دل مغرور که هیچ لکه ی ممتازی نیست. م.م،رهگذر