دوست داشتن يعني...

سناریوی یک اتفاق عاشقانه در حریم رفتن یا نرفتن حتی اگر مسئله این نباشد رفتن ها همیشه بوی هبوط میدهد.شعری که بند بندش بند دل پاره میکند و واژه هایش خنکای موهوم دوست داشتن برتر از عشق است .فریاد این بار بغض اش را داد میزند تا آخرین وداع عاشقانه اش را از پشت تریبون سکوت فریاد بر آورد تو به من بودن آموختی من به تو معنا دادم .درود بر استاد ی که شعرهایش امضا دارد و این اولین مقام شاعر بودن است .
شاعر به هر دری نمیزند تا شعری بنویسد .تاریخ را به مسلخ نمیبرد . به سیاهی تن بلال کاری ندارد .وضوی عشق میگیرد نیازی نمیداند همه تاریخ و تلمیح و کلمات دهان پر کن را از گذشته بیهوده ادبیات تلفیقی بیرون بکشد تا بلکه تمام شود شعر لعنتی هر بندش تم است از اتفاقی شبانه در دل تاریخ و این یعنی اتفاق خوش و این یعنی احسنت استادم .واین یعنی شعر استادم را میسراید نه استادم که کلنجار برود با فراموش شده های تاریخ ........عشق من استاد تو به من زلال بودن را آموختی