زلف سیاه

به سبزه زارچه رو می کنم سیاه زند
هرآن مکان که نباشی بسان زندان است
مرا چو لیله قدر است زلف پر پیچد
ثواب آنکه هزار است این هزاران است
نمیشود که نبینم همیشه در خوابت
چه کرده ای به دل زار منکه اینسان است
کمان ابروی تو تیر غمزه کرد رها
نشسته بر دل این بینوای حیران است
بزن به خال دلم تا دلت شود راحت
برای اینکه دگر عمر من به پایان است
کمند عشق تو محکم شده است بر پایم
اسیر خویش نموده است وه چه در بان است
رها نمی شوم از این کمند تا میرم
خودت بیاو رهایم نما که احسان است
حسین نژاد قیر فارس