روز دهم

روز دهم چو شمس برآمد بر آسمان
ناگه بهار باغ علی گشت چون خزان
یاران شدند خاک ره دوست یک به یک
محصور گشت پور نبی بین کوفیان
بس پند و موعظه که بخواند و اثر نکرد
در قلب لشکری که به شیطان سپرد عنان
از هر کنار نعره ی خشمی گسیل گشت
آماج سنگ و تیر بشد آن شه شهان
بی تاب گشت و دگر سینه اش بسوخت
لیکن نه از عطش ٬ که از جهل مردمان
ساقط بگشت از زبر زین به روی خاک
شمشیر و نیزه ها همه سویش بشد روان
بود از برای حرص و از لقمه ی حرام
هر نیزه ای که فرو گشت و هر سنان
آنگه که رفت رأس برادر به روی نی
خواهر بماند و بی کسی و بزم خیزران