*** منظومه ليلا – بخش اول ***
قسمتِ دل زِ عشق ِ خوبان چيست ؟
يك بيابان ِ بي كسي با درد ؟!
آاااي ليلا تو كه نفهميدي
" كم محلّي " چه با دل ِ من كرد !
آن چه طرز ِ نگاه كردن بود ؟
كه دل ِ من هنوز غمگينَست
جان ِ ليلا ، خودت قضاوت كن
شيوه و رسم ِ دلبري اينَست ؟
ياد دارم به خنده مي گفتي :
تو عجب جوجه شاعري هستي
شعرهايت عجيب مي چسبد
بس زبانباز ِ ماهري هستي !
اين همه مغلطه چرا ليلا ؟
من كجا آخر و زبانبازي ؟!
اين تو بودي كه حمله مي كردي
بر دلم با سلاح ِ طنّازي !
اندكي گر كلَك بلد بودم
ديگري گنج ِ تو نمي قاپيد
روح ِ بي تاب و جسم ِ تبدارم
روز تا شب به هم نمي سابيد
گوش كن ،هان ! ببين چه مي گويم
حرف و راز ِ نهفته اي دارم
عقده ها غُدّه هاي پنهانند !
سينه ِ داغ و پخته اي دارم
عصباني نكن مرا ليلا !
شاعرم من ، ظريف و حسّاسم
پيش ِ چشمت اگر چه گشنيزم
پيش ِ چشم ِ پري رُخان آسَم
نكُنَد پيش ِ خود گمان كردي
شاخ ِ بي برگ و نورَسي هستم
بند ِ بعدي بخوان ببيني تا
من براي خودم كسي هستم
نيمي از دختران ِ آبادي
بر سرم در نزاع و درگيرند
دختران ِ محلّه ِ بالا ....
همه از عشق ِ من زمينگيرند
بند ِ بالا اشاره اي كردم
تا بفهمي كه آتشم تند است
چاقوي اصل ِ خطّه ِ زنجان
مي شكافد اگر چه هم كند است
به خدايَت قسَم نفهميدم
آن همه از چه قهر مي كردي !
آاااي ليلا مگر چه دردت بود ؟
كام ِ من را تو زهر مي كردي
خواهشَت نادرست و بيجا بود
گفتمَت : نه ! مگر خريم ليلا ؟
ناسزاها نثار ِ من كردي
باز گفتم كه بگذريم ليلا !
مثل ِ شاهي كه ترس ِ دشمن داشت
تو سراسيمه بيم ِ ارگت بود
اخم و تَخمت مرا ز ِ هم پاشيد
من چه دانم كه تو چه مرگت بود !
بودنَت هم مزيد ِ غمها بود
غصّه هاي شبانه يارم شد
روزگار ِ جواني ام ليلا !
چه غريبانه زهر ِ مارم شد !
از كجا درد ِ دل كنم ليلا ؟
حرف و درد ِ نگفته بسيار است
چشم و گوش و زبان و دستانت
تا هميشه به من بدهكار است
پيش ِ چشم ِ خُمار و زيبايت
ميوه ِ كال و نارَسي بودم
آاااي ليلا چرا نفهميدي ؟
من براي خودم كسي بودم
تا به عشق ِ پري دم ِ آخر
چشم در راه ، شهرياري بود
بعد بيني به عشق ِ تو ليلا !
منتظر چشم ِ مازياري بود
شعر ِ من را بخوان ، ببين ليلا !
حرف ِ دل را چه ساده مي گويم
آنقَدَر در خيال ِ تو مستم
همه را بي اراده مي گويم !
سالها گذشته از آن روز
كه تو بودي كبوتري بر بام
هر كجايي خدا نگهدارَت
آاااي ليلاي نازنين اندام
آاااي ليلا چه با دلم كردي ؟
كه هوايم سياه و طوفانيست
سينه را غرق ِ آرزو كردي
در سرم شورش ِ غزلخوانيست
مازیار نظری ( تهران – مهر ماه 1394 )