نه تراژدی نه نوستالژی...

باز میکنم پلکم را روی لب تاپم، دیگر از ناله ی کاغذهای کمر شکسته بیزارم!

همواره میگریزم از این دلشکستگی های مدام، از این زندگی که هيچگاه حقم را به من نداد...

دارد به گریه میرسد ذهنم از نگفته هایم، دارم به خودکشی میرسد قلب عیش نکرده ی من...

هستی کنار نبودن هایم هر روز در قلبت، هستم همان جا روی نیمکت قرارمان توی مغزم!

آواره ام میکند فکرت هر شب و هر شب، آشیانه ات میبخشد عشقم هر دم و هر دم...

مرا به سکوت میدهی هر روز در مترو، این جاده ها پایان ندارند بی صدا در رو* ...
*پی نوشت : در رو : فرار کن.