لبان اناری

هر چه خواهم که کم کنم اندوه، از میان ردیف اشعارم
نتوانم، که خون دل از چشم ،رفته است در دوات ،انگارم

تا که من میروم به بستر خویش ، قصد کشتن نمائی در خوابم
تَرسَت از چیست ای عزیز دلم، آنزمانی بیا که بیدارم

راست گویم تو کرده ای من را، هم چو دیوانگانِ در زنجیر
هیچ دیگر نمانده تا کوبم ،این سرِ گیچِ خود به دیوارم

گوئیا خار پروری در دل که چنین میکنی تو، لیکن من
هر بلا ئی که بر سرم آید، جای هر خار گل در آن کارَم

زیر بادامِ تلخ اشعارم می سرایم برای تو، زیرا
چشم بادامی و زبانت زهر ، این دو تنها من از تو یاد آرم

در قیامت تو وعده دیدار میگذاری، ولی نمیدانی
تو خودت یک قیامتی بگذار، وقتِ تاریخ بهرِ دیدارم

غزل همچنان انارم را ،با لبان اناری نجوا کن
گر خریدار آن شدی منهم، آن لبان ترا خریدارم